Στις 750 σελίδες του πρώτου τόμου του έργου ο συγγραφέας διαπραγματεύεται σε βάθος τα σημαντικότερα από θεωρητική και πρακτική άποψη κεφάλαια του "Ειδικού Ενοχικού Δικαίου" του Αστικού Κώδικα, όπως είναι οι μικτές συμβάσεις, η δωρεά, η πώληση, ο αδικαιολόγητος πλουτισμός, οι αδικοπραξίες και η καταδολίευση δανειστών.
Στο πλαίσιο αυτό ο συγγραφέας, μεταξύ άλλων:
Επιχειρεί μια συστηματική ερμηνεία και ένταξη στο σύστημα του Αστικού Κώδικα των νέων διατάξεων που ρυθμίζουν την ευθύνη του πωλητή για πραγματικά ελαττώματα και έλλειψη συνομολογημένων ιδιοτήτων (ΑΚ 534-537, 540-561) και ενσωματώθηκαν στον Αστικό Κώδικα με το ν. 3043/2002.
Διαπραγματεύεται σε βάθος ζητήματα του Ειδικού Ενοχικού Δικαίου που ρυθμίζονται με ειδικά νομοθετήματα, όπως η ευθύνη του παραγωγού ελαττωματικών προϊόντων (άρθρ. 6 ν.2251/1994) και η ευθύνη από διακινδύνευση. Ιδιαίτερα σημαντική είναι εδώ η εκτενής και μεθοδική επεξεργασία, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, του συνόλου των ρυθμίσεων της Σύμβασης της Βιέννης για τις διεθνείς πωλήσεις κινητών πραγμάτων (ν. 2532/1997) και η κριτική παρουσίαση και συστηματική ερμηνεία των σχετικών διατάξεων.
Αντιμετωπίζει τα σοβαρά δογματικά και πρακτικά προβλήματα, που δημιουργεί η νομοθετική ρύθμιση της καταδολίευσης των δανειστών με τα άρθρα 939 επ-ΑΚ σε συνδυασμό με τις σχετικές διατάξεις του ν. 2298/1995 (ιδίως σε σχέση με τη φύση και το περιεχόμενο του δικαιώματος για διάρρηξη και τα αποτελέσματα της τελευταίας).
Με τον τρόπο παρουσίασης της ύλης, την εκτενή διαπραγμάτευση των επιμέρους θεμάτων, τις εννοιολογικές και άλλες αναλύσεις, τα παραδείγματα, την κριτική παρακολούθηση των εξελίξεων στη νομολογία και στην (ελληνική και αλλοδαπή) βιβλιογραφία, την υποστήριξη νέων απόψεων καθώς και την ενίσχυση παλαιών με νέα δογματικά επιχειρήματα, το έργο αυτό συμβάλει αποφασιστικά στην κατανόηση και αντιμετώπιση των δυσχερών προβλημάτων του Ειδικού Ενοχικού Δικαίου και φιλοδοξεί -πέρα από τη στήριξη της πανεπιστημιακής διδασκαλίας- να εξυπηρετήσει μια διπλή επιδίωξη: να δώσει στον θεωρητικό του δικαίου τα ερεθίσματα (αλλά και τα αναγκαία δογματικά ερείσματα) για παραπέρα προβληματισμό και επιστημονική έρευνα και, παραπέρα, να υποβοηθήσει τις ανάγκες της πράξης, επιχειρώντας να εφοδιάσει τον εφαρμοστή του δικαίου όχι μόνο με δογματικά θεμελιωμένες και πρακτικά σκόπιμες λύσεις στα προβλήματα που αντιμετωπίζει καθημερινά αλλά και - κυρίως- με τα κατάλληλα μεθοδολογικά εργαλεία για την αντιμετώπιση των νέων προβλημάτων που θα ανακύψουν στο μέλλον.